kinniget d’ar varzhed, va c’henvreudeur

’Benn ur pennadig amzer e tiskennimp, barzhed,
’Lec’h ne vo ken na kanet, na gouelet, na c’hoarzhet :
Taolet hon bec’h a-gostez, levenez pe anken,
Ni ’vo aet da ziskuizhañ, na vimp ket amañ ken.

Laboused a richano bravoc’h evit biskoazh,
Kleier a vadeziantoù seder a sono c’hoazh ;
Glizh war vleuñv a ziverro takennig ha takenn,
Ni, barzhed, en hon gwele na glevimp netra ken.

’Us d’hon fenn ar vugale ’c’hoario dibreder,
Tud yaouank a dremeno karantek ha tener,
En hon bez tud glac’haret a c’hoantao diskenn ;
’N hon c’halon-ni, kenvreudeur, netra na fiñvo ken.

E pep gouel, e pep pardon ’vo kendalc’het atav
Sonadeg ha kaniri, koroll ha jabadao,
Marteze deus hon gwerzioù ’vo kanet c’hoazh zoken ;
Den n’en do soñj ouzhomp-ni, ne vimp ket eno ken.

Met, ma tegouezhfe, siwazh ! da Vreizh bezañ mouget,
Troet e Gall hon mibien hag hon lorc’h e moged,
Kouezhet hon yezh, hon broad en ankoua da viken,
Ni n’hor bo ken da ouelañ… ne vimp ket eno ken.