Adalek ar mintin, da foar vras Lesneven,
Al leue bihan a zo dispartiet diouzh e vamm,
Hag abaoe, Min-Du, teñval-meurbet he fenn,
Ne ra nemet blejal ha ne beur ket un tamm.

Paotr ar saout, nec’het bras, ne c’hall ket he diarbenn,
Rak en despet dezhañ, dreist kement kleuz e lamm ;
O klask e leue bihan er menez, en draonienn,
E red ’vel penn-follet, a-hed ar straedoù kamm.

Man ! man ! man ! a respont truezus-holl an heklev,
War ribl ar pradoù glas, e-kreiz ar c’hoad derv
Eus al lec’h ma tec’hont al laboused, spontet.

Man ! man ! man ! a glever c’hoazh, ’hed an noz, er c’hraou ;
Ha betek ar beure, Min-Du, gant he c’hlemmoù,
Ne lez ket, ur mare, tud an ti da gousket.