Eürus ’int kêriz : gwenn o dorn, flamm o fenn !
Gwisket gant dilhad du, ken kaer ha bourc’hisien,
Labourerien ar porzh, labourerien war gaer
Pa’z eont en tu bennak, da sul, a zo dispar,
Heñvel ouzh aotrounez ; rak hervez o doare
E lavarfec’h o deus ur c’hastell a leve.
Mat, tostait un nebeud, sellit pell ha gwelloc’h :
En taol lagad kentañ, me ’gav din, e weloc’h
E kuzh fall an dilhad ar pezh a zo dindan,
Rak pa vez ul liv flamm alies e vez kof moan,
Ur yec’hed reuzeudik a ra de|oc’h soñjal
Ez aer a-raok an oad da welet ar bed all.
Ya, labourerien-douar, arabat eo krediñ
E ve buhez paotred kêr gwell eget hoc’h hini,
Arabat barn an den diouzh gwelet e zilhad,
Kement-se ne c’hall ket diskouez en deus kofad ;
Dilhad hir ha lostek a zo war meur a gein,
Siwazh ! ar c’hof n’eo ket diroufenn goude lein.