Da boent an neizheta, gant va zad, goude Pask,
Ur sulvezh d’abardaez, e raen un enklask.
Soñj am eus e touge er mererioù pep kleuz
Ur bod pin pe lore pe c’hoazh ur brankig beuz.
En hentoù e santemp, e pep lec’h, ’us d’hon penn,
Aezhennoù flour ar plant, ha dreist-holl ar spern-gwenn.
Joaius ez oa ar c’houer, ha pinvidik ha paour,
O welet ar girzhier, al lanneg melen aour,
An ed o tiwanañ, ar pradoù o c’hlazañ,
Ha war ar gwez frouezh an delioù o vroustañ.
En-dro d’an douaroù, kenkoulz hag er c’hoadoù,
Mil mouezh a richane, a veule an Neñvoù...
Pa c’hoantas d’ar goukou meskañ he c’hanaouenn,
’Vel da gaeraat ar vro a gavjomp ken laouen...

Neuze, en e c’hodell va zad a gemeras
Daou wenneg evidon, ha fraezh me a glevas :
«’Troù Doue, plij ganeoc’h na rankfe va bugel
Diouerout e vara, glebiañ e zivaskell !...»
Se zo un dra zister ; dous eo da vihanañ
Hen klevet er galon, dousoc’h c’hoazh hen kanañ.