Ur pennadig ’rankan adstennañ va zelenn
’Vit reiñ ur veuleudi dleet da’m buoc’h velen,
Ar c’haerañ aneval gant he c’herniel uhel,
He blev flour, he zroad skañv ’giz hini ur gaerell.

D’ar beure, ez ae ’r-maez en a-raok d’ar vandenn
A gase, a vleine dre ’n hentoù penn-da-benn.
Ma c’hwezhe avel dreut, sur d’ar park gwasketa
E kerzhe dizehan ha dillo da voueta.

En deizioù brumennet, pe c’hoazh pa gouezhe glô*,    [glav] 
E welen anezhi, trist evel ar marv,
O vont dre harz ar c’hleuz d’ur wrimenn c’holoet,
Evit kavout an tu da vezañ disglavet.

Pet gwech, pa oan paotrig, ’vit sentiñ ouzh va zad,
’Meus he dizarbennet, o krediñ ober mat ?
Raktal, va loen feuket en he sav a chome
’Vel da glemm war e stad... Petra ’soñje neuze ?

Piv ivez ’lâro din perak, da boent an êst*,    [eost] 
E klaske ar ragain ? Eus an dra-se ’on test.
Pell-pell zo, d’ar bed all eo aet va buoc’h velen,
Met he stumm zo manet engravet ’barzh va fenn !