Brevet gant an anken, Gradlon ha Gwenole
Un devezh, d’an enderv, en aod a dremene.
Truezus e jainont* war an holl dechoù fall¹
A rene gant Dahud, ’vel e Sodom gwechall :
« Ne fell din diouganañ, ’zisplegas Gwenole,
’Met Kêr-Is a gouezho dindan gwalenn Doue !... »
En abeg garventez un hevelep lavar
Gradlon e zremm glebiet a stouas d’an douar.

D’ar gêr e tistrojont en ur stad ankenius :
Gwenole a bede, Gradlon oa prederius...
Bemdez, mintin ha noz, en devezhioù war-lerc’h,
’Hirvoude e balez gant e leñv war e verc’h.

    ****

Ur gwir spont a savas ar wech kentañ warnañ :
Strafuilhet e welas doare an dremenvan,
An douar o krenañ, an avel o krozal,
Ar c’houmoul o fregañ, ar gurun o strakal ;
Gwagennoù rust ar mor o flastrañ ar garreg,
O tic’hlannañ e kêr, eonennet ha fankek...

A-unan gant ar sant war ur marc’h e savas
Gant Dahud en talier. D’an daoulamm e redas !
Dre vleinañ er reter e klask gounit ar roz ;
Met e loen re sammet a c’houlenne repoz...
Neuze, urzhias ar sant teurel er mor brouezet
Ar bugel divergont gant an Neñvoù nac’het.

Diouzhtu e pellaas afo hag a-stampoù
En un dreuziñ kêrioù, krec’hioù ha stankennoù.
Hep ehan ez eas war-zu aber Kemper :
Her gweljod antronoz e troad ar maen aoter.

¹  jainañ, cheinañ, ger a Gerne, da lavaret keinañ, leñvañ [Y. P.].