Ur wech oa un den paour, gwreg dezhañ ha bugale ’leizh an ti : ar re-mañ n’o doa ket boued da zebriñ ’leizh o c’hof bemdez, hag o zad en doa poan o welet penaos edo e dorrad en dienez. Un deiz ez oa aet d’ar c’hoad da zastum keuneud sec’h : ur bec’h en doa dastumet tost, p’en em gav gantañ ur bourc’hiz. An den paour a c’hwezhe kement e laboure.

– Petra ’rit aze ? eme ar bourc’hiz dezhañ.

– O tastum un tamm keuneud sec’h emaon, emezañ, evit aozañ hor c’hozh tammoù boued ha tommañ va bugaligoù.

– Paour ’oc’h evit doare ?

– Ya, paour ’omp sur hep gaou, ha poan hon…

An dibaotañ reier eus Breizh hag eus ar Bed
A gaver ’ne fonnus e bro gaer Ploumanac’h.
An neb ’neus o gwelet na c’hello ket hen nac’h.
Reier all par dezho n’ez eus neblec’h ebet.

Mesk-ha-mesk ’int bodet a-hed an aodoù gouez,
Heñvel dimeus loened euzhus-tre ha direizh.
Ar galon dirage a drid leun a efreiz
Hag ar spered a van abaf gant ar souezh.

O brud, pell amzer zo, a red an douar holl
Hag an estrañjourien, bep hañv, ’zeu niverus
D’arvestiñ ouzh o ment hag o stummoù diroll.

Arvoriz ! bezet stad ennoc’h, bezet eürus…

Goude an arneñv, an tousegi
a gan en arselin,
a gan, pa vez o noziñ,
ar c’han a blij din.

E glebor ar geotoù,
o c’han zo hiraezhus,
e sioulded an nozioù,
an nozioù kenedus.

An tousegi, war lez an hent,
a gan o hiraezh,
hag huñvreoù dianavez,
en noz, en nozioù sklent.

E deltoni al leton,
e kan an tousegi ;
e kanont, pa vez o noziñ,
’vel ma kan va c’halon.