– Yec’hed, emezo, mab-kaer Roue Breizh !

– Yec’hed deoc’h, va dimezelled ! eme hemañ.

– Deu’t ganeomp, emezo, da ober un dro.

Hag eñ ha mont. Pa voent en em gavet o fevar el liorzh, an teir-mañ a droe en-dro dezhañ, en ul lavaret an eil goude eben :

– Mab-kaer Roue Breizh, sellit pegen brav traoù zo amañ !

– Hemañ, o kas e zorn war e zaoulagad, a lavare :

– Ya da, dimezelled. Me ’oar pelec’h ez eo kaeroc’h !

N’oa ken komz ganto.

– Sellit, sellit, nag a draoù kaer !

Ha mab ar pesketaer, pep tro ivez a lavare :

– Ya, me ’oar pelec’h ez eus kaeroc’h !

– Asa ! eme unan eus ar priñsezed, neuze, ’meus aon, ne  c’hellimp ket pakañ hemañ. Tostaomp ouzh ar puñs, ha gwelomp, en ur vont e-bioù, petra a raio.

An dra-mañ a oa bet lavaret goustad ha n’oa ket bet klevet gant mab ar pesketaer.

Evelato, pa voe en em gavet eno, an dimezelled a lavaras :

– Diwallit, aotroù, na gouezhfec’h : aze ez eus ur puñs.

– Mar kouezhan-me e-barzh, emezañ, c’hwi a raio ivez.

Ar re-mañ a oa souezhet o welet o doa graet an dro d’al liorzh hep bezañ gallet pakañ ar paotr yaouank.

– Deomp da goaniañ bremañ ! eme unan anezho.

Hag i mont, ha pa voe debret koan ha distaliet, e leverjont :

– Bremañ e rankomp c’hoari.

– M’hoc’h eus amzer da c’hoari fenoz, dimezelled, me n’am eus ket : mont da’m lestr da lojañ a rankan. Warc’hoazh avat hag antronoz e c’hellin c’hoari ganeoc’h, mar kirit.

– A zo mat ! emezo.

– Bremañ ez an da’m lestr.

Ha setu eñ aet kuit.

Antronoz e tiskennas en douar adarre hag e lavaras e ranke dont gantañ an hanter eus e dud ; an hanter all a chomo el lestr, ha warc’hoazh e teuint d’o zro.

Setu neuze an hanter eus ar vartoloded o tont gant mab ar pesketaer en douar. P’en em gavjont, edo an teir dimezell o lakaat da virvi ur vasin, ha leun a draoù, ne ouie ket ar re-mañ petra oa. Ma lavaras unan eus an dimezelled d’ar c’habiten :

– Taolit ho martoloded aze er vasin an eil goude egile, hag e welot penaos e vezint goude.

– Ma lavaras ne raje ket, rak aon d’o lakaat da vervel.

– Evit mervel ne raint ket, eme an teir verc’h dezhañ. Hag, evit diskouez deoc’h, eme unan, me ’ya e-barzh ha n’am bezo poan ebet.

Houmañ a reas ul lamm er vasin vras hag a chomas e-barzh ur pennad, ha, pa deuas er-maez, ez oa alaouret holl he dilhad a oa bet en dour.

Ar vartoloded en-dro d’ar vasin, pa weljont kement-se, a lammas ivez e-barzh, ha, dre ma teuent er-maez, goude e em soubañ mat, ez oant gwisket en aour, penn-kil-ha-troad, hag evel jeneraled.

Goude-se, mab ar pesketaer a yeas gant an teir dimezell d’o zi, hag a c’hoarias ganto ur pennad mat. Pep tro e c’houneze, ma lavarent dezhañ c’hoari atav ’hed an noz.

– Ne ran ket, emezañ ; mall eo din mont gant va martoloded da’m lestr.

Hag eñ da lavaret dezho :

– Kenavezo warc’hoazh !

Antronoz oa an deiz diwezhañ dezhañ, rak, ne c’helle den chom ouzhpenn tri devezh en enezenn-se, hep bezañ paket gant an teir verc’h-mañ.