Livre I, fable XVII

          Un den etre yaouank ha kozh,
          E vlev o tennañ war ar glas,
          Outañ e-unan a soñjas
          Ne vije ket mal a bropoz
          Kemeret gwreg ha fortuniañ.
          C’hoazh a raje ; arc’hant a voa :
          Dezhañ ’maint holl o klask plijout.
Amzer en deus ; n’eo ket ken aes tizhout
          Al lodenn wellañ etre kant.
          E-touez ar re-mañ, div plac’h drant
          War e galon a dapas krog :
          (Pep a gwaz o doa bet a-raok).
          Unan an’e, mibin ha flamm,
          Eben a oa gweñvet un tamm ;
          Met goût a ouie, gant he louzoù,
          Ober un dresañ d’he roufennoù.
          O div, d’o zro, krog en e benn,
          En em blije ouzh e gempenn,
          Hag, en ur farsal, a denne
          Ar blevennoù a zisplije.
          An hini gozh war ar blev du
          A sache, pa gave he zu ;
          Eben a c’hwenne ar re c’hriz,
          ’Vit degas an aotroù d’he c’hiz :
Kement ha ken bihan m’en em gavas e benn
          Ken moal evel ur irvinenn !
          Graet oa an taol pa her santas.
          Va bennozh deoc’h-hu, ’me ar gwaz,
          Merc’hed keizh evit ho labour :
          Ne garfen ket, evit kalz aour,
          N’ho pije ket moalet va c’hern.
          Dre an taol-mañ, me a espern
          Mizoù eured ; rak foeltr-biken
          Na deu ar soñj-se em c’hlopenn !
          Gwreg e fellfe, neb’on, dezhi
Ren ac’hanon d’he c’hiz ha nompas da’m hini.
          Joa, en despet d’ar berrukenn,
          Am eus ouzhoc’h ’vit ho kelenn.